Iñaki Cornejo (1964-2021)
- Sergio Monedero-suhigarai
- 18 mar 2021
- 1 Min. de lectura
Actualizado: 1 jul 2021

Fotografiak argiarekin idaztea esan nahi du. Argazkilari batentzat ezinbesteko lan tresna da, baina nolako bizitza izan daiteke argirik gabekoa? Zaila imajinatzea. Argia ez du Iñakik ikusten baina bai sumatzen, sentitzen, eta nabaritzen duela.
Zentzumen baten faltan besteak biderkatzen dituzu, halabeharrez.
Betidanik harritu nau Iñakiren ahalmenak, 30 urtez fisiterapeuta izan da, konprometituta, lagunen laguna eta hurkoari laguntzeko prest.
Orain dela bi hamarkada baino gehiago ezagutu nuen leku ezberdinetan lanean, beti herria herritik eginez.
Azken bolada honetan oso inplikatuta dabil mundu honetan itsuentzako toki seguruago eta erosoago bihurtzeko borrokan, eta lortuko dute zalantza barik. Kontzientziatik sortuz ekintzetara pasatuz.
Sesio hau La Eran auzoan dago eginda, urte batzuk pasatu dira jadanik.
Fotografía es escribir con la luz. Para un fotógrafo es material de trabajo imprescindible pero ¿cómo sería una vida sin luz? Es difícil imaginarlo. Iñaki no ve la luz pero él la nota y la siente.
A falta de un sentido, por necesidad se multiplican los otros.
Iñaki me ha sorprendido desde siempre, durante 30 años ha sido fisioterapeuta, comprometido, amigo de sus amigos y siempre dispuesto a ayudar.
Lo conozco desde hace dos décadas y me lo he encontrado en diferentes frentes, haciendo pueblo con el pueblo.
Estos últimos años más implicado en hacer del mundo un lugar más seguro y cómodo para las personas ciegas, y lo conseguirán sin duda. Desde la toma de conciencia hasta la acción.
Esta sesión la realizamos hace ya unos años en el barrio La Era.
コメント